معیارهای اجتماعی و ساختاری مبلمان شهری

فضای عمومی ، به ویژه در شهرها ، پشتوانه مهمی برای اجتماعات و زندگی روزمره اجتماعی است. ساماندهی فضای عمومی و اشیاء موجود در آن ، از جمله مهمترین آنها مبلمان خیابان مانند نیمکت ها ، ایستگاه­های  اتوبوس ، سالن­های تبلیغاتی و دستشویی های عمومی ، تعیین می کند که از فضاها به چه صورت می­توان استفاده نمود و چه افراد و گروه­هایی از آن می­توانند استفاده نمایند.

در این مقاله ، دو جنبه عملکرد مبلمان شهری مورد بحث قرار خواهد گرفت: درخواست کنندگان آن(مقامات دولتی ، پیمانکاران خصوصی و توسعه دهندگان) و ساختار و ترتیب قرار گرفتن مبلمان شهری.

فضای عمومی ، به ویژه در شهرها ، به چندین کارکرد مهم اجتماعی و سیاسی خدمت می کند. این می تواند فضایی برای تجمع از اعتراضات سیاسی گرفته تا جشنواره های هنری گرفته تا کنسرت های محله باشد. مبلمان شهری همچنین نقش مهمی در ارتباطات و زندگی روزمره اجتماعی ما دارد،  از گروههایی از دوستان که در پارک های عمومی جمع می­شوند می شوند تا زوج هایی که روی یک نیمکت نشسته اند و از تماشای خورشید لذت می­برند. یکی از جنبه های اصلی سازمان و ساختار بدنی فضای عمومی، مبلمان شهری است. مبلمان شهری شامل نیمکت ها ، ایستگاه اتوبوس ، سطل زباله و توالت های عمومی است اما به این موارد محدود نمی­گردد.

مبلمان خیابانی مربوط به مصرف منفعل فضای شهری است ، بنابراین مبلمان شهری  چگونگی مصرف فضای عمومی را مشخص می کند.

به طور معمول تهیه مبلمان شهری با رویکرد از بالابه پایین اتفاق می افتد. سه گروه گسترده ارائه دهندگان وجود دارند: مقامات دولتی (با تأمین درآمد مالیاتی) ، پیمانکاران شخص ثالث (که معمولاً با ترکیبی از تخصیص بودجه عمومی و درآمد تبلیغاتی تأمین می شوند) و توسعه دهندگان در زمینه مسکن و توسعه “برنامه ریزی جامع”.

فضای عمومی توسط مقامات دولتی به شدت کنترل می­گردد. تهیه مبلمان شهری شرایطی را ایجاد می کند که مسئولیت ساماندهی و طراحی فضای عمومی از دست عموم خارج شود.