مناسب سازي مبلمانهاي شهري متناسب با نیازهاي معلولان و جانبازان

آن بخش از جامعه که به سبب ناتوانی جسمی- حرکتی عملاً از استفاده از فضاهاي شهري محروم شده است، علت را نه در” معلول بودن شهر” که در “معلول بودن خویش” جستجو میکند و خود را از نزدیک شدن به فضاهاي شهري باز میدارد. آنچه در دانش برنامه ریزي شهري براي فضاهاي شهري ارزش میباشد،نقش اجتماعی و تعاملی است که این فضا در زندگی جمعی شهروندان ایفا میکند. تأمین شرایط زندگی از مهمترین عوامل جذب معلولان در جامعه به شمار میرود. این مهم تنها از طریق مناسب سازي فضاهاي شهري و به ویژه مبلمان آن امکانپذیر است. در ایران لزوم تعریف مناسب سازي فضاهاي شهري و خدمات رفاهی براي جانبازان و معلولان ضروري به نظر میرسد؛ زیرا در شهرها، وضعیت خیابانها، پیادهروها، اماکن عمومی، فضاهاي رفاهی، سرویسهاي بهداشتی عمومی، وسایل حمل و نقل درون شهري و برون شهري و معلولان ضروري به نظر میرسد؛ زیرا در شهرها، وضعیت خیابانها، پیاده روها، اماکن عمومی،فضاهاي رفاهی، سرویسهاي بهداشتی عمومی، وسایل حمل و نقل درون شهري و برون شهري و غیره به گونه اي هستند که امکان استفاده براي معلولان و جانبازان فراهم نمی نمایند.در کشورهاي در حال توسعه، تدارك خدمات براي افراد معلول و ناتوان هنوز هم تا حد زیادي تابع
دولت و جامعهي مدنی است. رویکرد حقوق بشر به معلولان و ناتوانان مانند هر شهروند عادي است
که حق دارد از فرصتهاي اقتصادي، اجتماعی و فرهنگی موجود در جامعه بهره مند گردد. هر چند این فرایند به آرامی از سوي برخی از جوامع در حال توسعه پذیرفته شده است؛ باز این مهم نسبت به کشورهاي توسعه یافته بسیار کمتر صورت پذیرفته است. برخی از کشورهاي در حال توسعه به ویژه آمریکاي لاتین و آسیا روشهایی را در ارتباط با این رویکرد؛ یعنی پذیرفتن معلولان و ناتوانان در جامعه ي مدنی و مناسب سازي فضاهاي شهري و سیستم حمل و نقل شهري در پیش گرفته اند.